15 januari 2005

Hoi,

Ben weer thuis, de trip zit er op, maar om het goed af te sluiten moet er natuurlijk nog wel een laatste weekjournaal de deur uit. Donderdagavond weer in mijn huisje teruggekomen, had eigenlijk donderdagochtend moeten zijn, maar de terugvlucht was er één met flinke hobbels. De reis heeft van hotelkamer tot aan huisdeur ruim 24 uur in beslag genomen. Het begon al in Bombay met ruim 2 uur vertraging en daardoor misten we onze aansluitende vlucht in Moskou. Aeroflot had wel al een andere vlucht via Dusseldorf voor ons geregeld, dus via wat omwegen uiteindelijk toch nog op Schiphol terecht gekomen.
Dat gold niet voor onze rugzakken, die vonden al die plotselinge veranderingen maar niets en besloten ergens tussen Moskou en Amsterdam dat ze nog niet naar huis wilden. Maar gelukkig zijn ze weer getraceerd en word mijn rugzak vanavond thuis bezorgd. Het leuke van al dit gesodemieter was wel dat er vanaf Dusseldorf met KLM in een kleine Cityhopper werd gevlogen en daar had ik nog nooit in gevlogen.

In het vorige verslag heb ik Kochi (of Cochin) genoemd, maar daar verder (behalve het treinticket verhaal) niets over geschreven. En dat verdient deze stad niet. Jammer genoeg hadden we maar één dag tijd voor Kochi , ik had hier wel langer willen blijven. Het zijn eigenlijk 2 steden in 1, want je komt met de trein aan in Ernakulum, een doorsnee indische stad, dus druk, lawaaierig en smerig. Een plek om links te laten liggen dus, wat we dan ook gedaan hebben. In Ernakulum ivm met het gemak alleen maar een hotel genomen op loopafstand van het station, maar hier verder geen voetstappen achtergelaten. Wel in Kochi , waar je na een tochtje van 10 minuten met de veerpont aankomt. Een heerlijk rustig stadje. Je kunt hier dus lekker banjeren, daarbij nauwelijks gestoord door verkeer en daaraan verwante herrie en drukte. Hier veel Portugese en Nederlandse invloeden uit het verleden, o.a. te zien aan de gebouwen en er is ook een Nederlandse begraafplaats (die we ondanks mijn afwijking dat ik erg dol op begraafplaatsen ben niet bezocht hebben).
Het meest bijzondere vond ik echter de methode hoe er hier gevist wordt. Nl. met de zogeheten Chinesche vissersnetten. Deze staan op het strand en zijn gigantische houten stellages van pakweg 10-15 meter hoog waaraan op een ingenieuze manier een net is bevestigd. Er ontstaat dan een soort schepnet van ongeveer 10x10 meter, dat met veel mankracht in het water geladen word om een paar minuten later weer opgehaald te worden. Hiervoor zijn wel zo'n 6 tot 8 personen voor nodig, zo groot en zwaar zijn deze indrukwekkende bouwsels.
Het strand dient gelijk als visafslag, alle gevangen vis wordt hier gelijk verkocht, hetzij aan personeel van de talrijke eettentjes of gewoon aan particulieren.
De nazaten van Flipper lieten zich hier ook volop zien. Niet op de visafslag wel te verstaan, maar in de zee.

De laatste dagen hebben we lekker decadent op en rond één van de stranden van Goa doorgebracht, nl. Colva Beach. Nog decadenter was ons hotel met zwembad. Ja, ja, deze laatste dagen waren echt afzien.
Eén dag heb ik trouwens wel echt afgezien, want een fiets gehuurd (een zeer moderne dit keer, een soort mountainbike maar dan wel zonder versnellingen) en in de brandende zon de omgeving verkend. Uiteindelijk kilometers verderop het strand opgezocht en over het strand teruggefietst naar Colva. Dat is heel bijzonder, het zand is hier van een dusdanige structuur dat je er niet met je fietsbanden in wegzakt, het strand is ontzettend hard. Bij laag water is het dan ook prima fietsen. Heb op deze manier gelukkig kunnen ontdekken dat er in Goa dus ook nog stukken strand zijn die niet door toeristen verpest worden, hoewel het helaas waarschijnlijk niet lang meer zal duren voordat ook de laatste restjes rustig strand door hen ingenomen zullen worden.
Mijn huurfiets was vrijwel nieuw. Het grappige is dat je dat niet kunt zien aan hoe mooi of onbeschadigd hij er uitziet, maar aan het verpakkingsmateriaal. Het frame zat nog voor een groot deel in het plastic. Dat is hier de gewoonte, waarom zou je het verpakkingsmateriaal verwijderen? Het is toch een prima bescherming en als je het laat zitten gaat je fiets langer mee. Rare jongens, die Indiërs. Maar wel slim.

Maandagavond de trein genomen van Ernakulum naar Bombay . Reisden dit maal zeer luxe, want 1e klas, de overige klassen waren al vol. 's Ochtends vroeg aangekomen in Bombay. Hadden daar een paar weken terug al in Bentley's Hotel een kamer gereserveerd, goed hotel en rustig gelegen. Alleen kwamen we zo vroeg aan dat onze kamer nog niet beschikbaar was. Hadden de keuze, of een paar uur wachten of een andere kamer nemen in een soort filiaal van Bentley's. Kozen voor dat laatste, maar hadden daar al snel spijt van, want de kamer lag direct aan een zeer drukke straat. Ik dus even later terug naar de receptie om te vragen of we tot 12 uur deze kamer konden nemen en daarna naar onze gereserveerde kamer.
Kreeg toen weer te maken met één van de opvallende eigenschappen van de indiase bevolking. Namelijk dat alles via omwegen gaat, ze hebben er een hekel aan of vinden het moeilijk om rechtstreeks te zijn. Je krijgt dan dus ook niet een simpel ja of nee te horen (ook na doorvragen niet), je krijgt te horen dat ze dat voor 12 uur nog wel aan je laten weten. Wat vervolgens natuurlijk never nooit niet gebeurt.
Wat me ook altijd zal bijblijven is dat specifieke hoofdgebaar dat ze hier gebruiken. Ik heb er vaak op geoefend maar heb het nog steeds niet onder de knie. Het is een gebaar wat tussen knikken en schudden in zit. En dat is dus ook precies wat het betekent. Het kan ja betekenen, maar ook nee!!! En ja, schiet je daar wat mee op..., nee dus. Je moet dus echt heel erg goed nadenken hoe je een vraag stelt. Je moet niet vragen of je trein van perron 1 vertrekt, want dan krijg je dat gebaar als antwoord en weet je nog niets. Je vraagt dan dus: van welk perron vertrekt mijn trein? Wat niet wil zeggen dat je er dan bent, want ik heb het er al eerder over gehad dat ze het hier beledigend vinden je te zeggen dat ze iets niet weten. Liever sturen ze je dan naar het verkeerde perron.
Deze manier van communiceren maakt de dingen hier soms erg lastig, maar ach het heeft ook wel iets en al kost het soms wat moeite, uiteindelijk kom je toch altijd waar je wezen wilt.

Bombay was nog steeds even druk, chaotisch en vies als tijdens de eerste dagen van de reis, maar op een of andere manier kon ik er nu veel beter mee overweg. Alles went, zal ik maar zeggen. Maar deze stad zal zal niet op mijn lijstje met favoriete steden terecht komen.
De taxirit van het hotel naar het vliegveld was wel weer een hele belevenis. Bombay is een enorm grote stad, er leven hier net zoveel mensen als in heel Nederland. En het was net of al die 16 miljoen mensen in hun auto of op hun motor of scooter waren gestapt. Wat een gekkenhuis zeg. En wat ik nog steeds niet snap is dat ik in de zes weken dat ik in dit land heb mogen vertoeven, geen enkel ongeluk heb zien gebeuren. Eén keer 2 bussen met gierende remmen op anderhalve cm afstand van elkaar tot stilstand horen en zien komen, en 1 keer een vrachtwagen langs de weg op zijn kant zien liggen, maar verder niets.
Ze rijden hier op gehoor, zijspiegels ach die zitten alleen maar in de weg en op de meeste auto's ontbreken ze dan ook. Op veel auto zitten achterop stickers met de tekst "please sound horn". En toeteren dat doen ze hier dan ook volop. En op een of andere manier werkt dat systeem ook perfect. Er wordt niet eerst gekeken of inhalen wel veilig is, welnee je begint gewoon met inhalen en dan merk je vanzelf wel of er een tegenligger aankomt. Is dat het geval, dan beginnen de inhaler en de tegenligger driftig te toeteren en het is net of de inhaler, de ingehaalde en de tegenligger dat getoeter zeer goed verstaan. Want hoewel vaak centimeterwerk, de ingehaalde gaat net op tijd aan de kant, de inhaler geeft net op tijd genoeg gas bij of houdt net op tijd in en hetzelfde geld voor de tegenligger. 
In de stad is het ook zeer bijzonder om te zien hoe de motoren hier op volle snelheid op de zesbaanswegen van links naar rechts tussen de auto's heen slalommen. De snelheid word zelfs niet verminderd als hun vrouw of vriendin in amazonezit achterop de motor zit.  

Goed het wordt tijd voor een evaluatie. Voor een conclusie is het nog te vroeg. Daarvoor moet ik alles eerst nog even rustig op me laten inwerken. Het is in ieder geval wel een onvergetelijke ervaring geweest. Ik kan het nu nog niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat ik er nog wel een keer naar toe zal gaan. Het is gewoon een erg bijzonder land, niet altijd leuk, vaak zelfs afschuwelijk, maar soms ook zo geweldig, echt een land voor een haat-liefde verhouding. Vaak moest ik in India denken aan Monty Python; and now for something completely different....
Want dat is wat India vooral is, het is volledig anders. En dat maakt het een boeiend land. Een gedachte die ook heel sterk bij mij aanwezig is, is dat ik blij moet zijn dat ik in Nederland geboren ben. Want naast een boeiend en bijzonder land is het natuurlijk ook een land waar zeer veel armoede is en je schrijnende situaties tegenkomt. Wat het nog schrijnender maakt is dat dan juist hier vaak rampen zoals op 2e kerstdag voorkomen.

Hoogtepunt van deze reis vond ik toch wel Varanasi . Zeer indrukwekkend om daar bij de Ganges te zitten en alles wat daar gebeurt van dichtbij te mogen aanschouwen en beleven.
De Taj Mahal was mooi, de tempels van Khajuraho misschien nog wel mooier. Ook bijzonder was het om tijdens het verblijf in de vallei in Tamil Nadu ook wat kleinere dorpjes te hebben kunnen bezoeken en een beetje kennis te kunnen maken met de zeer hartelijke bevolking aldaar.
Mamallapuram wil ik nog wel eens wat langer meemaken, hetzelfde geld voor Fort Kochi. De backwaters van Kerala hebben we gemist, omdat ons onduidelijk was wat de gevolgen van de tsunami daar waren. Hetzelfde geld voor Cape Comorin, het zuidelijkste puntje van India waar je tegelijkertijd de zon kunt zien onder gaan en de maan opkomen. En verder zijn er natuurlijk veel meer plekken in India die de moeite van bezoeken zeker waard zijn.
Kortom, ik geloof dat ik zeker nog een keertje terug moet gaan.
Maar nu eerst weer even wennen aan Nederland. Heb mijn eerste schok alweer achter de rug. Gisteren in de supermarkt. Vond het bedrag eerst behoorlijk meevallen, maar kwam er toen achter dat het niet in roepies was maar in euro's. Stelletje oplichters!

Iedereen bedankt voor alle reakties.
Uw reizende verslaggever groet u en zegt:
Tot de volgende reis.

terug