7 januari 2005

Hoi,

De term weekjournaal klopt dus niet meer helemaal, het worden er nu 2 in 1. Dat komt omdat ik de strijd toch nog heb verloren. Ik ben vorige week verslagen door een of ander obscuur eettentje in Madurai . Diarree dus, niet dat ik continue naar het toilet moest, maar als dan zeer dun. En dat heeft me wel behoorlijk afgezwakt en ik had dan meestal ook geen puf om achter de pc te gaan zitten om een verhaal in elkaar te draaien. Toen dat probleem weer voorbij was gooiden de internetcafes roet in het eten, ze waren hopeloos tot zeer hopeloos, er gebeurde van alles maar bitjes over de lijn, ho maar. Hopelijk gaat het nu in Goa beter.

Maar goed, eerst terug naar de vorige week. Dat is door de tsunami een hele rare week geweest. Een dag voor kerst aangekomen in Double Dutch Resort. Voor de atlasmeekijkers: dat ligt vlak bij Athoor en als dat niet op de kaart staat iets verder weg van Dindigul.
Double Dutch Resort is een soort paradijsje op aarde. Heerlijk rustig en gelegen in een schitterende vallei. Een schril contrast dus met wat er 2e kerstdag is gebeurd. We hebben niet veel tv gezien en moesten het doen met de verhalen en foto's uit de krant en die waren zeer schokkend. Beelden van grote aantallen mensen die op straat liggen. Dat is normaal gesproken in India een alledaags beeld, alleen weet je nu dat deze mensen nooit meer op zullen staan en uiteindelijk terecht zijn gekomen in een massagraf. Het blijft een raar idee dat we een paar dagen voor de vloedgolf nog in het rampgebied geweest zijn en daar aan het strand op een terras een biertje gedronken hebben. We zijn vanuit het noorden van India samen met een Nederlands stel naar Mamallapuram gereisd. Zij zaten daar nog op het moment van de ramp, in een hotel vlak aan het strand. We hebben hun nog onmoet in Double Dutch Resort en hebben de verhalen dus kunnen horen en foto's van voor, tijdens en na de ramp kunnen zien. Ze hadden het geluk dat ze snel via een trap naar het dak van het gebouw konden lopen en daar moesten ze maar hopen dat het (nieuwe) gebouw goed op zijn fundamenten stond. De gebouwen ernaast hielden het niet maar hun hotel bleef gelukkig overeind. Ze zijn wel vrijwel alles kwijtgeraakt, maar ach als je het leven nog hebt dan is dat van ondergeschikt belang.

In de vallei zijn we lang gebleven (tot 3 januari) en hebben we dus ook de feestdagen gevierd. Ik kan je zeggen dat ik het helemaal niet erg vond dat het hier geen witte kerst is geworden. Kerst met 30 graden heeft toch ook wel wat en zeker mijn voorkeur. Met oudjaar werd er ook vuurwerk afgestoken en volgens mij halen ze dat uit Belgie vandaan, want knallen dat het deed... dat kan nooit legaal vuurwerk zijn geweest. Het was een heerlijke plek om te verblijven en bij te komen van de hectiek van de eerste 3 weken India . Op de veranda heb je een mooi uitzicht over het meer en de vallei, een perfecte plek om een boek te lezen. In het meer kun je heerlijk zwemmen en dat is een fijne manier om wat afkoeling te zoeken, want hoewel het ook hier hartje winter is kan het erg warm worden.

Heb in het meer ook mijn eerste (en tot nog toe enige) slang gezien. Een kleintje weliswaar en dan alleen maar zijn kop. Ik was aan het zwemmen en zag anderhalve meter voor me iets uit het water steken. Wat een rare waterplant is dat dacht ik en wilde wat dichterbij zwemmen om hem beter te kunnen bekijken, toen ik opeens zag dat het een kleine slang was, zijn kop als een soort periscoop boven het water bewegend. Heb hem (of haar) diezelfde middag nog twee keer gezien, of een broertje of zusje.

Verder kun je hier in de omgeving mooie wandelingen maken. Zo kun je de bergen in gaan op weg naar een waterval. Het is even klimmen, maar dat wordt beloond met een duik in het koele water bij de waterval. Loop je de andere kant van de vallei op, dan kom je bij een ander riviertje terecht waar ook diverse plekken zijn om een verkwikkende duik in het water te nemen. Grappig daar was dat er dan kleine visjes aan je benen begonnen te knabbelen. Gelukkig waren het geen piranha's!

Heb ook nog in mijn eentje een korte, maar zeer steile klimtocht naar een rotstempel gemaakt. Nou ja, ik was niet helemaal alleen, want 2 van de 3 honden van het hotel vergezelden me. Leuk is dat, je hoeft het ze helemaal niet te vragen. Als ze gasten weg zien gaan om te wandelen, dan lopen ze vanzelf mee. Het waren in ieder geval goede gidsen, want op sommige punten kon ik het pad maar moeilijk vinden. Dan wachtte ik gewoon op de honden en vonden zij het vervolg wel voor me.

Vanuit de vallei ook nog een uitstapje van 2 dagen naar Madurai gemaakt, een stad op ongeveer anderhalf uur bussen hiervandaan. En beroemd vanwege de Sri Meenakshi Tempel. Het was lastig om een hotel te vinden, maar uiteindelijk een hotel gevonden waar je vanaf het dakterras een perfect uitzicht over het tempelcomplex had. Een perfecte plek om een biertje te drinken. Eigenlijk verboden, maar het personeel regelt het graag voor je. Ik denk dat ze daarmee het grootste deel van hun inkomen regelen. Ze kopen het bier in een beershop voor pakweg 40 roepies en verkopen het in het hotel voor 90 roepies, een winst van 50 roepies per fles, voor veel mensen in India ongeveer een dagloon. De totale oppervlakte van de tempel is 6 hectare en er staan 12 torens die mooi van kitscherigheid zijn. Binnen is het een zeer levendige bedoening. Veel mensen, veel gebouwen en veel beelden waarbij allerlei rituelen uitgevoerd worden. Helaas kun je als niet-Hindoe niet overal naar binnen. De tempelolifant hebben we helaas ook niet gezien. Zijn verblijf hebben we wel kunnen ruiken.
Madurai staat verder nog bekend om een zeer klein eettentje, maar ach laat ik het daar verder maar niet over hebben....

We zijn ook nog een dag met de hele groep (7 Nederlanders verbleven er die week in het hotel) naar Punnapatty geweest. Dat is een dorp waar Ge en Gemma (eigenaars van het hotel) het Cows for Kids project hebben opgezet. De bewoners krijgen dan geld om een koe en kalf te kopen. De opbrengst van de melk zorgt er voor dat hun kinderen naar school toe kunnen en dus niet al op zeer vroege leeftijd moeten gaan werken. Anneke had in Nederland weer het nodige geld ingezameld, genoeg om het dorp 4 nieuwe koeien en kalfjes te kunnen bezorgen. De naamdag van de nieuwe dieren hebben we dus kunnen meemaken en dat was zeer bijzonder. Sowieso was het erg apart om in zo'n dorp te kunnen rondlopen, want het is een plek waar je als toerist niet zo snel komt. De digitale camera was hier een uitkomst en het hele dorp (van klein tot oud) vind het schitterend om te poseren voor een foto. Vooral bij de kinderen ontstaat er altijd grote hilariteit als je ze de foto gelijk kunt laten zien.

Ben ook nog een dag met Warner en Tineke naar Athoor gelopen en daar een fiets gehuurd en langs en door een aantal dorpjes in de omgeving gefietst. Dat was geweldig. Normaal gesproken ben je als westerling al een bezienswaardigheid in die dorpjes, maar als je dan ook nog op een fiets rondrijd......en dan ook nog eens in het bezit van een digitale camera, je snapt dat we het in die dorpen helemaal gemaakt hebben. Iedereen is enthousiast en wil met je praten, ook al spreken ze geen woord Engels. Wel goed om ook eens mee te maken dat de mensen het gewoon leuk vinden om contact met je te hebben en dat het hen helemaal niet om geld te doen is.

De tsunami heeft er wel voor gezorgd dat we onze reisplannen iets hebben aangepast. We wilden nog naar Kovalam en Kerala, beiden aan de Zuid-Oostkust. Maar het bleef voor ons een beetje onduidelijk hoe veilig of onveilig het daar was, en we wilden ook niet voor ramptoeristje gaan spelen. Dus zijn we afgelopen maandag naar Kumily gereisd. Een dorpje gelegen op ongeveer 900 meter hoogte, vlak bij de ingang van het Periyar wildpark. Mooie busrit van 4 uur in de bergen. In het wildpark 's ochtends vroeg een boottocht van 2 uur gemaakt. Helaas blijft het altijd een gok of je echt wild te zien krijgt. We hebben een groep zwijnen gezien (daar werden we niet wild van), een paar herten (we haalden onze neuzen op), anderhalve bizon en een aantal otters (wat wel weer aardig was) en heel veel vogels. En apen natuurlijk, maar daarvoor hoef je hier niet naar een wildpark, want die leven gewoon in iedere stad op de daken. Een groep olifanten liet zich later tijdens een andere boottocht wel bekijken hoorden we later. De tijgers die hier ook rondlopen laten zich zelden zien, dus daar hadden we al rekening mee gehouden.

In Kumily ook weer een leuk bierverhaal meegemaakt. Er was een beershop in het dorp, maar die was op dinsdag helaas gesloten. Via via hoor je dan dat er in een restaurant van een hotel wel bier geschonken word. Wij daarnaar toe. Dan volgt er wat overleg van het personeel en krijg je "up, up" te horen. Geen bier dus in het restaurant te verkrijgen, maar je wordt dan een verdieping hoger in een zaal (die er uitziet als een illegaal casino) gestald. En minuten later komt er dan een loopjongen met een zak waarin twee flessen bier. Navraag leerde ons dat de flessen uit de gesloten beershop kwamen.
Dat heb ik in India ondertussen al geleerd, er mag veel niet maar er kan alles.

Twee nachten in Mukily gebleven en toen weer in de bus gestapt voor een rit van 6 uur naar Kochi . Weer door bergen, dus normaal gesproken een mooie rit. Maar ja, die indische bussen he. De beenruimte daar zal ik het niet meer over hebben, want aan beenruimte doen ze nergens en nooit hier in India . Maar dan zit je ook nog op een bankje waar je dus geacht wordt met zijn drieen op te zitten, terwijl in Nederland toch al gauw de ombudsman ingeschakeld zal worden als je er met zijn tweeen moet zitten. Zit je er alleen (zoals ik het eerste half uur kon doen) dan is het een geweldige manier van reizen. Maar als de bus vol raakt (en dat is zeker geen uitzondering hier)  dan is het een ramp. Ik zat dus ongeveer 5 uur ingeklemd en kon geen kant meer op. Dat was geen pretje en ik was dan ook blij dat ik in Kochi uit kon stappen.
Maar daar was gelijk het volgende probleem. We gingen gelijk naar het station om een kaartje naar Goa te reserveren. Wilden de nachttrein van donderdag op vrijdag nemen. Maar die was vol, evenals de andere treinen die dag of de eerstvolgende dagen. Balen dus, maar in India gaat alles anders dus ook in dit geval. Vol is niet altijd vol. Je krijgt dan te horen dat je naar het kantoor van de area manager toe moet. Die pleegt dan een aantal telefoontjes en zegt dat je terug kan naar het loket en voor een van die volle treinen wel een kaartje kunt kopen. Zo gezegd zo gedaan. Vond het alleen vreemd dat we met het (al betaalde) ticket weer terug moesten naar de area manager. Moesten toen een formulier invullen en las daarop dat we onder de "emergency quota" vielen. En snapte toen ook opeens wat wl op het ticket betekende. Waiting list. We waren er dus nog niet, moesten later op de middag terugkomen om te horen of het ticket echt een ticket was. Achteraf begreep ik dat we gemazzeld hebben dat we toen maar ruim een uur hebben moeten wachten om te horen dat het gelukt was met het ticket, want andere toeristen hebben voor hun ticket meerdere dagen urenlang moeten wachten en dan nog voor niets ook.

We zitten nu in Colva, een van de schitterende stranden van Goa . Vanochtend vroeg aangekomen met de trein uit Kochi . Hebben al ontbeten aan het strand, een wandeling over het strand van Colva Beach naar Benaulim gemaakt, alwaar ik mijn eerste heerlijke duik in de oceaan gemaakt heb. Het is hier wel ontzettend heet, maar ik kan niet zeggen dat ik er tegen op zie om hier 3 nachten te blijven. Maandagavond pakken we dan de trein naar Bombay, waar vandaan we woensdagnacht weer terugvliegen naar het zonovergoten Nederland. Ben benieuwd hoe de hernieuwde kennismaking met het vreselijke Bombay zal zijn.

Maar dat lezen jullie wel in het afsluitende 6e reisverslag.

Ciao, Leon.

terug