23 december 2004

Hoi,

Hier is het derde verslag, de reis is alweer bijna halverwege.

Vrijdagavond de trein van Varanasi naar Satna gepakt, om daar dan de volgende ochtend de bus naar Khajuraho te pakken. Dat werd dus zaterdagochtend want ipv 23.35 vertrok de trein pas tegen 2.00 uur. Aan de ene kant vervelend omdat ik erg moe was en dan is wachten wel het laatste waar je naar verlangt. Aan de andere kant ook wel leuk om mee te maken hoe dat er hier op een station aan toe gaat. Zelfs op dat tijdstip is het station nog afgeladen, de perrons en de hal lijken op mierenhopen waarbij de mens de rol van mier glansrijk vervult. Alleen lopen ze niet druk rond, nee iedereen gaat er hier dan eens even goed voor liggen. Mooi beeld op een station is ook dat zelfs hier de koeien komen en ongestoord en niet gehinderd door enige vorm van manieren een vuilnisbak leeg staan te eten. Aangekomen in Satna uiteraard gelijk weer talloze riksja-luitjes om ons heen, die ons naar het busstation wilden brengen. Hebben uiteindelijk niet voor de bus gekozen maar voor een taxi. Die doet er zo'n 3 uur over, de bus 5 tot 6 uur en de taxi kostte maar 900 Rs (is nog geen 18 euro).
Achteraf gezien juiste keuze want de taxi was een luxe jeep en de weg voor het het grootste gedeelte kuil en hobbel met hier en daar een dun laagje asfalt. En dan heb ik het nog over het beste gedeelte van de route.... De bus zou dus echt geen pretje geweest zijn. Beetje vervelende taxi-chauffeur alleen, maar ook daar zijn we al een beetje gewend aan geraakt: ze komen allemaal uit hetzelfde blik.
Dat geldt trouwens voor alle mensen hier die geld aan je kunnen verdienen. Ze zijn uitermate vervelend omdat ze zo aanhoudend zijn. Je weet dat negeren het beste is, en dat probeer je dan ook. Maar op een gegeven moment ga je dat toch een beetje onbeleefd vinden en zeg je af en toe no thank you terug. De kroon spande tot nog toe iemand in Varanasi die na de 100e keer NO, voor de 101e keer vroeg "Boat sir? Good boat, sir! Very cheap sir!" Die meneer drijft nu dus ergens rond in de Ganges. Hoe dat zo gekomen is.... mijn naam is Haas..
Het is voor de reizigers ook de grootste ergernis merk ik aan alles wat ik hoor of lees. " India is een geweldig land, jammer alleen van al die Indiers" . Dat is een reactie die je vaak hoort. Niet terecht, want de "gewone" Indier is zeer vriendelijk en behulpzaam. Als je onderweg de weg aan het zoeken bent, dan schieten er gelijk 10 mensen op je af om je de weg te wijzen. Dat is alleen niet altijd ideaal, want men vind het hier een belediging om tegen je te zeggen dat ze iets niet weten. Dus dan sturen je ze liever een willekeurige kant op, wat inderdaad per definitie de verkeerde kant is. Maar goed, het is dus erg jammer dat de sjacheraars het een beetje verpesten voor de rest, want niet iedereen gaat hier een praatje met je aan om later om geld te vragen of je naar zijn of haar shop te willen loodsen.

Zaterdag dus aangekomen in Khajuraho en de dag verder gebruikt om een beetje bij te komen van de vertraagde en daardoor zeer vermoeiende reis. Daar een perfect hotel voor gevonden met een schitterende tuin. Waarin ik mijn eerste mangoest zag. Lijkt op een fret, leuk beestje maar een uitmuntende slangenjager dus zijn aanwezigheid houd in dat er hier slangen in de buurt zijn. Ik zag er meer dan een, dus weet niet wat dat inhoud voor het aantal slangen. Afijn, we zien het wel. Lijkt me ook wel spannend om er eens een in het echt te zien en niet in Artis.

Zondag dan de tempels alhier bezocht. En daarom staat deze plaats bekend als een van de must sees van India . En daar kan ik helemaal niets tegen in brengen. Die tempels zijn echt geweldig, misschien nog wel indrukwekkender dan de Taj Mahal
Er hebben er hier ooit 85 gestaan, waarvan er nog 22 in redelijke tot zeer goede staat over zijn. Ze dateren uit 950 to 1050 AC. En dat is zeer bijzonder, dat er in in zo'n korte tijd op zo'n ver van alles afgelegen plek zoveel tempels gebouwd zijn. Is waarschijnlijk ook hun redding geweest, want lagen te ver weg voor plunderaars en ander duister volk met slechte bedoelingen.
De tempels zijn een lust voor het oog, zowel binnen als buiten "bekleed" met talloze beelden, varierend in grootte van enkele centimeters tot meters. Veel van die beelden zijn erotisch van aard en laten niets aan de verbeelding over. Zelfs de dames van Yab Yum zullen er waarschijnlijk het schaamrood van op de kaken krijgen. Het kan ook niet anders of dit is de allereerste (en waarschijnlijk enige) openlucht porno-bioscoop ter wereld geweest. Maar ook de overige beelden zijn zeer indrukwekkend.
Khajuraho zelf, het dorpje bedoel ik dan, is lekker rustig en een verademing na alle grote drukke steden. Wel ontzettend jammer dat alles hier op de toeristen is ingesteld. En dat gaat heel erg ver. Kennelijk zijn hier veel westerlingen blijven hangen en hier een restaurantje begonnen. Overal kom je borden tegen met italian chef, dutch supervision, swiss restaurant etc. Toppunt was een uithangbord waarop stond "betrouwbaar eten" (dit is dus geen vertaling van mij, het staat er letterlijk zo in het nederlands op). Reden om hieraan voorbij te lopen dacht ik zo en dat hebben we dus ook gedaan.

Maandag weer dezelfde taxichauffeur geritseld om terug te gaan naar Satna, waar om 0.15 uur de trein naar Chennai voor ons gereed zou staan. Werd weer een heel aparte rit. Met een andere auto en ook een andere chauffeur. Was de broer van degene die ons de heenweg vervoerd had. Verbazend hoeveel broers dat soort mensen altijd weer blijken te hebben....
Broertje kon wel goed rijden, maar bleek toch niet alles goed voor elkaar te hebben. Onderweg was er politiecontrole. Wat er gecontroleerd werd is ons niet duidelijk geworden, zelfs na anderhalf uur wachten niet. Ik begin te denken dat dit soort acties alleen maar worden gehouden zodat er iemand heel interessant aan een tafeltje langs de weg kan gaan zitten. Druk doende met zijn mobiele telefoon en uiteraard het grote boek. Want wat er dan ook gecontroleerd mocht worden, het kwam uiteraard wel in het grote boek terecht. Alles wordt hier genoteerd, bij de bank, hotels en dus kennelijk ook bij de politiecontroles. Wat zou dit land zijn zonder het grote boek? En als het carbon-papier op is, dan zal dit land waarschijnlijk ten onder gaan. Het zal wel ergens goed voor zijn, maar het komt wel een beetje lachwekkend over.
Uiteindelijk (na 1 1/2 uur) bleek dat het broertje van de chauffeur iets niet in orde had (waarschijnlijk zijn papieren) en niet verder mocht. Gelukkig konden we bij een Frans stel in de taxi stappen en kwamen we toch nog op tijd in Satna aan.
Op het station in de restauratie een heerlijke thali gegeten. (Rijst met dal (kerrie-prutje), verschillende soorten groenten, joghurt en chapati (een soort pannekoek maar dan van brooddeeg). Smullen en dat voor 22 roepies (nog geen 50 cent!!!). Bier werd er niet geschonken, cola ook niet. Maar al snel kwam de ober naar ons toe en vroeg of we echt bier wilden. Na het smachtende JA mijnerzijds verdween hij weer om even later terug te komen met een flesje pepsi cola. En onder zijn trui kwam er opeens een fles bier te voorschijn, gewikkeld in een stuk papier. Ik mocht het bier drinken zolang de fles maar niet zichtbaar was. Geweldig! Alsof er nog iemand in dit land is die niet zal weten wat er gedronken word als er iets of tafel staat dat verdacht veel de vorm van een fles heeft maar omgeven word door papier.

De treinreis van Satna naar Chennai viel reuze mee. Een afstand van maar liefst 1800 km en de start beloofde niet veel goeds, want ipv 0.15 uur vertrok de trein pas om 3.45 uur. Maar onderweg ben ik even naar de machinist gelopen en heb hem opgedragen even flink gas te geven en dat heeft geholpen, want uiteindelijk kwamen we slechts 1 uur te laat in Chennai aan.
Onderweg is er aan boord voldoende te zien, dus echt vervelen doe je je eigenlijk nooit. Was wel aardig om te zien hoe er een kraan vervangen werd bij een van de toiletten. Daar zijn hier minimaal 5 mensen voor nodig. Eentje die de supervisie heeft, een ander om de supervisor te controleren, eentje die de waterpomp mag aangeven aan degene die de waterpomp mag hanteren en dan nog iemand die in de gaten moet houden dat de watertoevoer is afgesloten. Helaas verzaakte deze laatste en toen de kraan loskwam kwam niet alleen de kraan los, maar ook een hele hoop water. Deze man zal het dus waarschijnlijk nooit tot supervisor schoppen, maar ach als je van waterballetten houdt is dat helemaal niet erg. Maar in India zijn ze dus wel heel erg goed in werkverschaffing.
In Chennai (Madras) alleen het stationsplein gezien, want ons doel was Mamallapuram. Weer een hoop gezeik met het regelen van een taxi. Dat gaat hier ook op een geweldige manier. Je maakt een deal met een persoon, vervolgens loop je met hem mee, gevolgd door een hele hoop andere lui die er kennelijk op een of andere manier iets mee te maken hebben. Dan gebeurt er een hele tijd niets en dan opeens komt er een auto voorrijden en stap je in bij een andere chauffeur. Die dan opeens (geholpen door weer een andere groep mensen) vlak voordat je het portier dicht wil gooien opnieuw gaat onderhandelen over de prijs. Gewoon uitstappen en je rugzak uit de achterbak pakken en zeggen dat je wel een andere taxi gaat zoeken, helpt in de meeste gevallen dan wel.
Om nog even op Chennai terug te komen, die stad heette vroeger dus Madras. Zo hebben veel steden een andere naam gekregen. Vroeg me gisteren opeens af wat er nu gaat gebeuren met de Chicken Madras???? Chicken Chennai vind ik op een of andere manier toch een stuk minder smakelijk klinken.

Mamallapuram is een heerlijk dorp. Alle bezienswaardigheden zijn hier op loopafstand, dat bespaart dus weer tig onderhandelingen met riksja-chauffeurs. Mamallapuram staat vooral bekend om zijn shore-temple, zoals het woord al zegt een tempel die in/aan zee staat. Een tijdje terug hebben ze er een stenen wal omheen gebouwd om vernietiging door de zee te voorkomen. In het echt viel hij me heel erg tegen, veel kleiner dan ik verwacht had. Maar ja, na de tempels van Khajuraho zullen veel tempels gaan tegenvallen. Ik ben er dan ook alleen maar omheen gelopen, heb geen kaartje gekocht om hem van dichtbij te zien.
Wat hier wel heerlijk is: het strand.
Hier volgt een advies aan iedereen die dit in Nederland leest: sla de volgende zin over.
Het is toch geweldig om eind december op een terras te zitten aan het strand van de Bengaalse Golf, een bloedhete zon, maar door de bries van de zee en de overkapping van het terras zeer aangenaam vertoeven.
Eigen schuld! Ik had je toch gezegd dat je vorige zin niet moest lezen.

Vanochtend voor zessen opgestaan om de zee uit de Bengaalse Golf op te zien komen. Het was helaas wat bewolkt, maar evengoed een machtig gezicht.
Heel mooi vond ik de vijf Rathas, 5 tempels die uit een gigantisch rotsblok zijn uitgehouwen. Heb hier wel een duur kaartje voor gekocht, maar dit was de moeite waard en omdat het kaartje ook geldig was voor de shore-tempel heb ik die later ook nog bezocht, hetgeen mijn mening over die tempel niet echt veranderd heeft. Mamallapuram staat ook bekend om zijn beeldhouwers. Anneke had van te voren al lyrisch verteld over het geluid van hakkende beeldhouwers dat je hier de hele dag kunt horen. Ze liep hier later een beetje verontwaardigd rond, want ook hier heeft de vooruitgang die achteruitgang heet zijn intrede gemaakt. Er wordt nog wel wat gehakt, maar het gehak word overstemd door het snerpende geluid van slijpmachines. Wel indrukwekkend om te zien, de straatjes met alle stalletjes en werkplaatsjes en voltooide beelden en de beelden waaraan gewerkt wordt.

Zou hier nog wel wat langer willen blijven, maar vanavond moeten we alweer de trein van Chennai naar Dindigul pakken en vandaar de taxi naar Athoor, om voor de feestdagen te arriveren bij het hotel van de vrienden van Anneke.
Hieronder het adres van het Holland House, er staan foto's op de site zodat jullie kunnen zien onder welke erbarmelijke omstandigheden we daar moeten vertoeven.....

http://travel.to/DoubleDutchResort

Het zal daar hoofdzakelijk een week van relaxen, wandelen rond het meer of in de bergen, zwemmen in het meer en lezen worden. Dus iets heel anders dan tot dusver. Dus of ik volgende week heel veel te vertellen heb, weet ik niet. Maar dat merken jullie vanzelf wel.
Wat we daarna gaan doen, is nog niet helemaal zeker. We blijven in ieder geval in Zuid-India, maar er zullen keuzes gemaakt moeten worden, omdat we 11 januari weer in Bombay terug moeten zijn. Madurai lijkt een vrij zekere keuze, en ik denk dat Kovalam het ook wel gaat redden. Goa waarschijnlijk niet, maar Kovalam heeft daar ook veel van weg en is stukken minder toeristisch.
Waarover het de volgende verslagen gaat, blijft dus nog een verrassing. Ik wens jullie allemaal fijne feestdagen en een gezellig oud en nieuw toe. Het allerbeste voor het komende jaar!

Leon

terug