18 september 2007

Hoi,

Daar ben ik weer weer.
De vorige email kwam uit Salerno , daar kan ik verder niet veel over vertellen, heb daar eigenlijk alleen het hotel leren kennen, hotel Plaza op het stationsplein, prima hotel, niet echt goedkoop maar wel met prima ontbijt, dus gewoon eten hoeveel je wilt en niet het standaard Italiaans ontbijt van een slappe kop koffie en een croissantje. Wel een leuke promenade langs de zee en een zeer brede winkelstraat waar ik als "winkelhater" erg blij mee was, dat loopt tenminste een beetje door.
Ja en dan Napels. Jullie hebben waarschijnlijk wel gelezen over de aardbeving die Napels getroffen heeft. De seismologen staan nog steeds voor een raadsel, want ze hebben niets zien aankomen. Normaal zijn er altijd wel voortekenen.
Zij konden echter niet weten dat ik zou arriveren. Die beving werd veroorzaakt door mijn trillende benen en knikkende knieen toen ik weer voet op Napolitaanse bodem zette.
Nee hoor, alle Napolitanen op een kerfstokje; Napels viel me dit keer reuze mee. Misschien hielp het dat ik hier nu maar een paar uur hoefde door te brengen en niet drie dagen zoals de vorige keer. De stad is nog net zo chaotisch en druk als de vorige keer, en ook nu weer werd de 1e Symphonie van Claxon de hele dag op straat uitgevoerd, maar dit keer zelfs tot mijn genoegen. Het getoeter heeft mij niet klein gekregen.

Om 20 uur op de boot naar de Eolische eilanden (Liparische eilanden schijn je ook te mogen zeggen) gestapt. Het was al donker, dus behoudens erg veel lichtjes was er niet veel te zien, maar tegen de ochtend werd dat anders. De eilanden kwamen toen in zicht en dat was spectaculair.
Als eerste Stromboli , vroeger kon je vanaf de boot het vuur op de vulkaan zien, nu moet je ervoor naar de top klimmen. Dat komt later dus nog. Wel waren er flinke rookpluimen te zien alsof de vulkaan even te kennen wilde geven dat hij er nog steeds is.
Vervolgens deed de boot eerst Panarea en Salina aan alvorens ik op Lipari weer voet op vaste grond zette. Ik heb voor Lipari gekozen omdat dit het eiland met de meeste accomodatie is en hiervandaan de meeste boten vertrekken. Ideale plek dus om alle eilanden te bezoeken. Helemaal tegen mijn manier in op het laatste moment toch nog vanaf de boot telefonisch een hotelkamer gereserveerd en heb daar geen spijt van. Diana Brown, dat is zowel de naam van het hotel als de eigenares. Een Nieuw-Zeelandse die hier 33 jaar geleden een weekje vakantie kwam vieren en nooit meer weggegaan is. Een zeer joviale vrouw, erg behulpzaam ook. Alle hotelkamers waren vol, maar ze heeft her en der in de stad ook nog wat kamers die als studio verhuurd worden, dus met alles er op en aan, zoals kitchenette, koelkast etc.
Zit hier dus perfect en dat voor € 40 per nacht. Een absolute aanrader als je van plan bent om hier in de buurt vakantie te gaan vieren, check http://www.dianabrown.it   voor meer informatie.
Omdat ik op de boot niet echt had geslapen, de eerste dag niet veel gedaan. Een beetje door Lipari-stad heen gelopen wat een positieve eerste indruk achterliet.

Donderdag dan op weg naar de eerste vulkaan. En heel toepasselijk lag deze op het eiland Vulcano. Eigenlijk is dit een vrijwel dooie vulkaan, maar toch zeer indrukwekkend. Een klim van ongeveer een uur die niet al te zwaar is. Meteen al ruik je de zwavellucht die kenmerkend is voor Vulcano. Hoe hoger je komt des te sterker de rotte eieren-lucht wordt. En als je dan boven aan de kraterrand bent aangeland, dan zie je ook waar die lucht vandaag komt. Een deel van de kraterrand bestaat uit een raadselachtig geelkleurig iets waaruit zwaveldampen opstijgen. Later kwam ik dichterbij en bleek het gele spektakel een soort van zwavelneerslag te zijn, kristalvormig van structuur, maar het ziet er op sommige plekken ook een beetje uit als verbrande steen, voor zover dat mogelijk is. Machtig mooi om te zien, maar die lucht! Een keer kwam ik iets te dichtbij en ging ik bijna van mijn stokkie.
Daarna ook nog even langs de fanghi gelopen. Een poel gevuld met vulkanische modder met een genezende werking voor diverse kwalen. Maar ook hier die rotte eierenlucht en dan in het kwadraat. Je moet hier ook niet in je zondagse badkleding gaan zitten, want de lucht krijg je er echt nooit meer uit. Aangezien ik alleen maar mijn zondagse badkleding bij me had, heb ik dit modderbad dus aan me voorbij laten gaan.
Ben op een terrasje gaan zitten en kwam daar Stefan weer tegen, een Duitse jongen die tegelijkertijd met mij bij het hotel arriveerde. Heb daar op zeer gezellige manier de tijd tot de boot weer terugging mee doorgebracht. Hij is in Cefalu (Noord-Sicilie) een rent-a-bike zaak begonnen. Wil van alles en nog wat organiseren, waaronder meerdaagse tochten langs de vulkanen per fiets, daarvoor was hij nu ook op pad, maar wordt behoorlijk tegengewerkt. Want meerdaagse tochten betekent ook overnachtingen. En dat is dus iets wat in Sicilie dus een zaak van de maffia is, daar kom je dus niet zomaar tussen.
Cefalu stond ook op mijn lijstje, dus wellicht dat ik later deze reis bij hem een fiets ga huren.

Vrijdag een dagtrip naar Panarea gemaakt. Het kleinste eiland van deze archipel maar wel een van de leukste. Heb daar een geweldige rondwandeling gemaakt uit Deltas wandelgids voor Sicilie en de Liparische eilanden, een aanrader voor diegenen die van Sicilie houden en van wandelen.
Panarea is een eiland waar ze niet aan maandag wasdag doen, maar maandag schilderdag. Vrijwel alle huizen zijn wit geschilderd, en ik denk dat het merk verf dat ze hier gebruiken Dash is, zo vlekkeloos wit zijn alle gevels. De deuren en kozijnen zijn daarentegen vaak blauw, dus het heeft ook wel iets van een Griekse uitstraling. Verder mogen hier ook geen auto's komen, en de plekken waar dat zo is hebben voor eeuwig mijn hart gewonnen. Wel rijden er elektrische karretjes rond als op de golfbanen en van die driewielers uit de Sisi-reclame (Don't worry, be happy!)
De wandeling voerde eerst naar een nederzetting uit de bronstijd die pas in 1948 is ontdekt. Nu weet ik niet precies wanneer de bronstijd was, maar toen al hadden ze oog voor mooie plekjes want de 23 hutten die zijn blootgelegd liggen op een wonderschone plek van het eiland. Na een korte stop op een mooi zandstrandje en duik in het heerlijke water mijn tocht vervolgd naar Punta del Corvo, het hoogste punt van het eiland. En dat heb ik geweten ook, af en toe over zeer oneffen terrein, met veel losliggende stenen ook, dus opletten waar de voeten neer te zetten. En vaak ook nog zeer steil, dus op dit pad liggen zeer veel zweetdruppels van me. Maar uiteindelijk op de top aanbeland (op 421 meter) ben je dat zo weer vergeten. Wat een magnifiek uitzicht heb je dan, o.a. over Stromboli die nog steeds een pijp aan het roken was.
Een paar stappen nadat de afdaling was begonnen slingerde een kleine slang vlak voor me het pad over. Hij was in overtreding, want ik kwam van rechts, maar heb het er verder maar bij laten zitten.

Zaterdag was een dag dat alles anders liep dan verwacht. Was van plan om een scootertje te huren om het eiland Lipari te gaan ontdekken, maar kwam er tot mijn verbazing achter dat je daarvoor een rijbewijs moet hebben.
Of een brommercertificaat zoals we dat in Nederland ook kennen, maar dat heb ik dus ook niet. Leve de Europeesche Unie met al zijn regeltjes! En fietsen verhuren daar doen ze hier in Lipari niet aan. Moest het de rest van de dag dus maar doen met mijn loopbewijs. Heb weer een wandeling uit de wandelgids gemaakt, maar ben ergens verkeerd gelopen. Maar dat heeft vaak verrassende effecten tot gevolg. Heb paadjes langs de kust gevonden die de wandelgids waarschijnlijk tot jaloersheid zou hebben gebracht. Geweldig hoe deze paadjes al kronkelend tegen de berghelling aankleven, met steeds een schitterend uitzicht over zee. Soms een beetje overwoekerd, dus veel worden ze niet gebruikt. En laat dat nou net mijn favoriete paadjes zijn. Spannend ook omdat je niet zeker weet of ze je wel brengen waar je naar toe wilt gaan. Op gegeven moment werd de overwoekering echt vervelend, want planten met nare stekels. Dan is het dus kiezen, of schrammen op armen en benen, of teruglopen en heel veel extra tijd kwijt zijn.
Ik zit nu dus onder de schrammen, maar dat is niet erg. Ik heb een geweldige wandeling achter de rug.
Heb trouwens voor de wandeling ook nog het plaatseljke museum hier bezocht, waar alle voorwerpen die hier in de omgeving zijn opgegraven worden vertoond. Was absoluut wel de moeite en het geld waard, maar op gegeven moment wel heel veel van hetzelfde. Je ziet dan door de scherven de pot niet meer. 

Ja, en dan de zondag. Dit weekend zijn de wielen me niet echt gunstig gezind. De boot gepakt naar Salina. Het plan was om daar een fiets te huren en zo het eiland rond te fietsen. De fietsverhuurzaak was snel gevonden. Maar toen: £"&sj=)(!3dd$%&. Ja, dat kun je waarschijnlijk niet lezen als je nog nooit in Italie geweest bent. Maar het betekent dus ongeveer zoiets als "ik wil alle Italianen die in een bedienende functie werkzaam zijn met alle genoegen van de eilanden de zee in gooien en wel op zo'n manier dat ze er nooit meer uit terug zullen komen".  Ik bedoel, oke ik ben in Italie en dus hoef ik niet te verwachten dat ik in vloeiend Nederlands te woord word gestaan. Maar een paar woorden Engels is toch niet te veel gevraagd, zeker gezien het feit dat toeristen toch voor een aanzienlijk deel van je inkomen zorgen? En ja, ik probeer altijd eerst in het Italiaans dingen voor elkaar te krijgen zoals bv. een fiets te huren, en aangezien ik een fiets krijg doe ik dat kennelijk op een redelijke manier. Maar als er dan problemen zijn met de fiets, ik bedoel fietsen, want ik heb er meerdere geprobeerd, doe dan niet net alsof je Italiaanse neus bloedt. Zo moeilijk moet het toch niet zijn om een fiets met goed opgepompte banden te regelen en die niet na elke keer schakelen erom vraagt of je de ketting er weer op wil leggen? Kortom, ook dit keer weer geen wielen. De dame toonde me wel een verontschuldigende blik toen ze me het geld teruggaf, dat dan weer wel. Had het toen voor de rest van de dag wel gehad. Voor straf heb ik van het eiland Salina geen enkele foto genomen. Ik zal ze krijgen! Heb wat rond gelopen en een duik in het water genomen, dat was wel zeer aangenaam, zelfs in Salina!

Maandag was mijn stiltedag. Heb toen de meest afgelegen eilanden bezocht, Alicudi en Filicudi. Als je behoefte hebt aan rust, boek dan gelijk een reisje naar Alicudi. Ik heb daar een paar uur vertoeft en heel erg mijn best gedaan om iets anders te horen dan stilte, maar ben er niet in geslaagd. Eerst vanaf de haven linksaf langs de kust gelopen, je loopt dan over stenen die eerst klein zijn maar steeds groter worden. Zo loop en klim je verder tot je een steen gevonden hebt die de oervorm van de ligstoel is, nl. de ligsteen. Daar ga je dan op liggen en geniet je van de stilte, alles wat je hoort is het kabbelen van het water tegen de rotsen.
Later nog het dorp ingegaan, en dat houdt in: klimmen. Er zijn hier geen wegen, alleen maar trappen. Al het zware transport wordt dan ook door muilezels vervoerd, die ik helaas niet tegengekomen ben. Ben niet helemaal tot de top geklommen want moest ook nog naar Filicudi, maar halverwege bij een kerkje op een stenen bankje in de heerlijke schaduw beland. En daar hoor je dus ook het kabbelen van het water niet meer. Complete stilte, echt ongelooflijk. En heerlijk om voor die paar uurtjes te ervaren.
Moet wel heel vervelend zijn als je hier bovenaan woont (en dan heb ik het dus echt over een paar honderd meter trappen lopen!) en je komt thuis en komt er achter dat je de melk vergeten bent, want beide winkels van dit eiland zijn aan de haven dus helemaal beneden. Filicudi is iets geciviliseerder, maar door de hitte was ik niet echt in staat om dit eiland te gaan ontdekken. Ik had ook ontzettende honger en het feit dat toen ik arriveerde alle restaurants net dicht waren, hielp daar dus ook niet echt bij.
Heb toen maar wat rondgelopen en genoten van het vervelende water wat er bij deze eilanden altijd wel in de buurt is. Wat ik er van lees is dit wel een van de favoriete eilanden van de toeristen, moet misschien dus nog maar een keer terug.

En ja, om af te sluiten, vandaag (dinsdag) dus toch een fiets kunnen scoren op Lipari. Een geweldige tocht rond het eiland gemaakt. Wel ontzettend inspannend, want af en toe zeer steil (voor mijn gevoel een stijgingspercentage van 90%). Heb tijdens mijn vakantie ondertussen al zoveel zweet verloren, dat er bijna een Middellandse Zee mee gevuld zou kunnen worden. Maar ach, what goes up must come down. Dus ala Rini Wagtmans ook geweldige afdalingen meegemaakt.
Heb nu de tweede week afgesloten en geweldig genoten. En dan moeten de hoogtepunten zelfs nog komen. Ach ja, het beste moet je altijd voor het laatst bewaren. Morgen naar Stromboli, blijf daar waarschijnlijk 2 nachten op het eiland. Kon ook wel vanaf Lipari een excursie boeken en de vulkaan beklimmen.  Maar ik wil gewoon ervaren hoe het is om op zo'n eiland te verblijven. Daarna door naar Catania om de Etna te beklimmen en daarna zie ik nog wel.
Maar dat lezen jullie wel in het volgend verslag.
Oh ja, het weer: zelfs als kleurenblinde kan ik zien dat de lucht al een week lang stralend blauw is. Kortom: heet.
Ciao, Leon

terug